چه می شود دمی بر آستانت مهمان باشم و به اندازه مظلومیت تمام تاریخ - که فصلی به نامت متبرک است – فارغ از هر چشم بینائی برایت بگریم .
آسمان را بنگر که چه مصیبت زده زمان بهانه کرده است و با قطرات اشکش صورت خشکیده ام نمناک می شود .
بر مظلومیتت سلام می کنیم و به اندازه تمام تاریخ گریه را در رثای صبرت امان نمی دهیم.
